Ensimmäinen runo Mieleni minun tekevi, aivoni ajattelevi lähteäni laulamahan, saa'ani sanelemahan, sukuvirttä suoltamahan, lajivirttä laulamahan. Sanat suussani sulavat, puhe'et putoelevat, kielelleni kerkiävät, hampahilleni hajoovat. Veli kulta, veikkoseni, kaunis kasvinkumppalini! Lähe nyt kanssa laulamahan, saa kera sanelemahan yhtehen yhyttyämme, kahta'alta käytyämme! Harvoin yhtehen yhymme, saamme toinen toisihimme näillä raukoilla rajoilla, poloisilla Pohjan mailla. Lyökämme käsi kätehen, sormet sormien lomahan, lauloaksemme hyviä, parahia pannaksemme, kuulla noien kultaisien, tietä mielitehtoisien, nuorisossa nousevassa, kansassa kasuavassa: noita saamia sanoja, virsiä virittämiä vyöltä vanhan Väinämöisen, alta ahjon Ilmarisen, päästä kalvan Kaukomielen, Joukahaisen jousen tiestä, Pohjan peltojen periltä, Kalevalan kankahilta. Niit' ennen isoni lauloi kirvesvartta vuollessansa; niitä äitini opetti väätessänsä värttinätä, minun lasna lattialla eessä polven pyöriessä, maitopartana pahaisna, piimäsuuna pikkaraisna. Sampo ei puuttunut sanoja eikä Louhi luottehia: vanheni sanoihin sampo, katoi Louhi luottehisin, virsihin Vipunen kuoli, Lemminkäinen leikkilöihin. Viel' on muitaki sanoja, ongelmoita oppimia: tieohesta tempomia, kanervoista katkomia, risukoista riipomia, vesoista vetelemiä, päästä heinän hieromia, raitiolta ratkomia, paimenessa käyessäni, lasna karjanlaitumilla, metisillä mättähillä, kultaisilla kunnahilla, mustan Muurikin jälessä, Kimmon kirjavan keralla. Vilu mulle virttä virkkoi, sae saatteli runoja. Virttä toista tuulet toivat, meren aaltoset ajoivat. Linnut liitteli sanoja, puien latvat lausehia. Ne minä kerälle käärin, sovittelin sommelolle. Kerän pistin kelkkahani, sommelon rekoseheni; ve'in kelkalla kotihin, rekosella riihen luoksi; panin aitan parven päähän vaskisehen vakkasehen. Viikon on virteni vilussa, kauan kaihossa sijaisnut. Veänkö vilusta virret, lapan laulut pakkasesta, tuon tupahan vakkaseni, rasian rahin nenähän, alle kuulun kurkihirren, alle kaunihin katoksen, aukaisen sanaisen arkun, virsilippahan viritän, kerittelen pään kerältä, suorin solmun sommelolta? Niin laulan hyvänki virren, kaunihinki kalkuttelen ruoalta rukihiselta, oluelta ohraiselta. Kun ei tuotane olutta, tarittane taarivettä, laulan suulta laihemmalta, vetoselta vierettelen tämän iltamme iloksi, päivän kuulun kunniaksi, vaiko huomenen huviksi, uuen aamun alkeheksi. Noin kuulin saneltavaksi, tiesin virttä tehtäväksi: yksin meillä yöt tulevat, yksin päivät valkeavat; yksin syntyi Väinämöinen, ilmestyi ikirunoja kapehesta kantajasta, Ilmattaresta emosta. Olipa impi, ilman tyttö, kave luonnotar korea. Piti viikoista pyhyyttä, iän kaiken impeyttä ilman pitkillä pihoilla, tasaisilla tanterilla. Ikävystyi aikojansa, ouostui elämätänsä, aina yksin ollessansa, impenä eläessänsä ilman pitkillä pihoilla, avaroilla autioilla. Jop' on astuiksen alemma, laskeusi lainehille, meren selvälle selälle, ulapalle aukealle. Tuli suuri tuulen puuska, iästä vihainen ilma; meren kuohuille kohotti, lainehille laikahutti. Tuuli neittä tuuitteli, aalto impeä ajeli ympäri selän sinisen, lakkipäien lainehien: tuuli tuuli kohtuiseksi, meri paksuksi panevi. Kantoi kohtua kovoa, vatsantäyttä vaikeata vuotta seitsemän satoa, yheksän yrön ikeä; eikä synny syntyminen, luovu luomatoin sikiö. Vieri impi veen emona. Uipi iät, uipi lännet, uipi luotehet, etelät, uipi kaikki ilman rannat tuskissa tulisen synnyn, vatsanvaivoissa kovissa; eikä synny syntyminen, luovu luomatoin sikiö. Itkeä hyryttelevi; sanan virkkoi, noin nimesi: "Voi poloinen, päiviäni, lapsi kurja, kulkuani! Jo olen joutunut johonki: iäkseni ilman alle, tuulen tuuiteltavaksi, aaltojen ajeltavaksi näillä väljillä vesillä, lake'illa lainehilla! "Parempi olisi ollut ilman impenä eleä, kuin on nyt tätä nykyä vierähellä veen emona: vilu tääll' on ollakseni, vaiva värjätelläkseni, aalloissa asuakseni, veessä vierielläkseni. "Oi Ukko, ylijumala, ilman kaiken kannattaja! Tule tänne tarvittaissa, käy tänne kutsuttaessa! Päästä piika pintehestä, vaimo vatsanvääntehestä! Käy pian, välehen jou'u, välehemmin tarvitahan!" Kului aikoa vähäisen, pirahteli pikkaraisen. Tuli sotka, suora lintu; lenteä lekuttelevi etsien pesän sijoa, asuinmaata arvaellen. Lenti iät, lenti lännet, lenti luotehet, etelät. Ei löyä tiloa tuota, paikkoa pahintakana, kuhun laatisi pesänsä, ottaisi olosijansa. Liitelevi, laatelevi; arvelee, ajattelevi: "Teenkö tuulehen tupani, aalloillen asuinsijani? Tuuli kaatavi tupasen, aalto vie asuinsijani." Niin silloin ve'en emonen, veen emonen, ilman impi, nosti polvea merestä, lapaluuta lainehesta sotkalle pesän sijaksi, asuinmaaksi armahaksi. Tuo sotka, sorea lintu, liiteleikse, laateleikse. Keksi polven veen emosen sinerväisellä selällä; luuli heinämättähäksi, tuoreheksi turpeheksi. Lentelevi, liitelevi, päähän polven laskeuvi. Siihen laativi pesänsä, muni kultaiset munansa: kuusi kultaista munoa, rautamunan seitsemännen. Alkoi hautoa munia, päätä polven lämmitellä. Hautoi päivän, hautoi toisen, hautoi kohta kolmannenki. Jopa tuosta veen emonen, veen emonen, ilman impi, tuntevi tulistuvaksi, hipiänsä hiiltyväksi; luuli polvensa palavan, kaikki suonensa sulavan. Vavahutti polveansa, järkytti jäseniänsä: munat vierähti vetehen, meren aaltohon ajaikse; karskahti munat muruiksi, katkieli kappaleiksi. Ei munat mutahan joua, siepalehet veen sekahan. Muuttuivat murut hyviksi, kappalehet kaunoisiksi: munasen alainen puoli alaiseksi maaemäksi, munasen yläinen puoli yläiseksi taivahaksi; yläpuoli ruskeaista päivöseksi paistamahan, yläpuoli valkeaista, se kuuksi kumottamahan; mi munassa kirjavaista, ne tähiksi taivahalle, mi munassa mustukaista, nepä ilman pilvilöiksi. Ajat eellehen menevät, vuoet tuota tuonnemmaksi uuen päivän paistaessa, uuen kuun kumottaessa. Aina uipi veen emonen, veen emonen, ilman impi, noilla vienoilla vesillä, utuisilla lainehilla, eessänsä vesi vetelä, takanansa taivas selvä. Jo vuonna yheksäntenä, kymmenentenä kesänä nosti päätänsä merestä, kohottavi kokkoansa. Alkoi luoa luomiansa, saautella saamiansa selvällä meren selällä, ulapalla aukealla. Kussa kättä käännähytti, siihen niemet siivoeli; kussa pohjasi jalalla, kalahauat kaivaeli; kussa ilman kuplistihe, siihen syöverit syventi. Kylin maahan kääntelihe: siihen sai sileät rannat; jaloin maahan kääntelihe: siihen loi lohiapajat; pä'in päätyi maata vasten: siihen laitteli lahelmat. Ui siitä ulomma maasta, seisattelihe selälle: luopi luotoja merehen, kasvatti salakaria laivan laskemasijaksi, merimiesten pään menoksi. Jo oli saaret siivottuna, luotu luotoset merehen, ilman pielet pistettynä, maat ja manteret sanottu, kirjattu kivihin kirjat, veetty viivat kallioihin. Viel' ei synny Väinämöinen, ilmau ikirunoja. Vaka vanha Väinämöinen kulki äitinsä kohussa kolmekymmentä keseä, yhen verran talviaki, noilla vienoilla vesillä, utuisilla lainehilla. Arvelee, ajattelevi, miten olla, kuin eleä pimeässä piilossansa, asunnossa ahtahassa, kuss' ei konsa kuuta nähnyt eikä päiveä havainnut. Sanovi sanalla tuolla, lausui tuolla lausehella: "Kuu, keritä, päivyt, päästä, otava, yhä opeta miestä ouoilta ovilta, veräjiltä vierahilta, näiltä pieniltä pesiltä, asunnoilta ahtahilta! Saata maalle matkamiestä, ilmoillen inehmon lasta, kuuta taivon katsomahan, päiveä ihoamahan, otavaista oppimahan, tähtiä tähyämähän!" Kun ei kuu kerittänynnä eikä päivyt päästänynnä, ouosteli aikojansa, tuskastui elämätänsä: liikahutti linnan portin sormella nimettömällä, lukon luisen luikahutti vasemmalla varpahalla; tuli kynsin kynnykseltä, polvin porstuan ovelta. Siitä suistui suin merehen, käsin kääntyi lainehesen; jääpi mies meren varahan, uros aaltojen sekahan. Virui siellä viisi vuotta, sekä viisi jotta kuusi, vuotta seitsemän, kaheksan. Seisottui selälle viimein, niemelle nimettömälle, manterelle puuttomalle. Polvin maasta ponnistihe, käsivarsin käännältihe. Nousi kuuta katsomahan, päiveä ihoamahan, otavaista oppimahan, tähtiä tähyämähän. Se oli synty Väinämöisen, rotu rohkean runojan kapehesta kantajasta, Ilmattaresta emosta.

İlk şiir Aklım yaptı beni beynim düşünüyor Şarkı söylemek için ayrıldım dikte etmeme izin ver genital mide, türler mideye şarkı söylemek için akar. Kelimeler ağzımda eriyor konuşmalar düşer dilime yüksel dişlerim kırıldı. Kardeşim tatlım, dükkanım benim güzel bitki partnerim! Hadi şimdi benimle şarkı söyleyelim dikte ettirmek bir araya geldikten sonra ikiden sonra! Nadiren bir araya geliriz birbirimizi anlıyoruz bu çılgın sınırlarda Kuzey'in kutup topraklarında. El sıkışıyoruz parmakları dinlendiren parmaklar, iyi şarkı söylemek giymek altınları duymak için tuhaflığa giden yol yükselen gençler, insanlarda: şu kelimeler, ilahiler ayarlanmış eski Väinämöinen'in kemerinden, Ilmarinen fırının altında, Kaukomielen mesafesine ulaşmak için, Joukahainen baharının yolundan, Tarlaların altından Kalevala'nın kumaş köprüsü. Büyük olanım şarkı söylemeden önce Niit akarken balta kolu; onlara annem öğretmişti dönerken Lazım yerdeki diz önünde süt sakalı kötülük, silisli toprak.Sampo'nun kelimeleri eksikti ne de Louhi kredisi: Şampuan kelimesiyle yaşlandım Louhi güvenle ortadan kayboldu. Vipunen öldü, Oyun alanları için Lemminkäinen. Başka kelimeler var öğrenilecek sorunlar: yol kenarı tempom, funda molaları, dallardan asılı su dolu, saman ovuşturmak, tramvay ile çözüldü, çobanı ziyaret ettiğimde hayvan otlaklarında lazanya, vahşi çürüklükle altın belediyelerle, Kara Duvardan sonra Renk çeşitliliği olan Kimmo. Vilu idrarımı tığ işi yaptı sae şiirlere eşlik etti. Rüzgarlar tarafından güç getirildi denizin dalgaları sürdü. Kuşlar kelimeleri ekledi ağaç cümlelerin başında gelir. Onları sarıyorum Dikişe aracılık ettim. Kızağımı topladım Sommelon rekoseheni; ve'in kızağı evi, çavdar için rekosella; Ahırı sürünün sonuna koydum pirinç kepeği. Bir hafta soğuktu özlem uzun zamandır özlem. Üşüme var mı Dondan omuz şarkıları, o tütün uyluk kutunun burnu, Bir guguklu kütüğün altına aitim güzel bir gölgelik altında açık sözlü tabut, Ben ayarlıyorum Kafamı sallıyorum düğüm dikişinden en doğrudan?Bu yüzden iyi bir şarkı söylüyorum güzellik hesaplanmaz çavdar buğdayından biradan arpaya. Bira üretmediğinde, taritan dara suyu, Ağzımdan daha yalın şarkı söylüyorum Taslaktan uzaklaşıyorum akşamımızın zevkine ait olduğum günün şerefine veya yarının eğlencesi için yeni bir sabahın başlangıcı olarak. Dikte etme hakkında duydum Yapacak gücü biliyordum: Yalnız gecelerimiz var yalnız günler beyaza döner; Väinämöinen yalnız doğdu, ortaya çıkan şiirler dar bir taşıyıcı, Anneden havaya. İmpi olsun, kızsız olsun, kave Doğa kadın kore. Bir hafta kutsallık yapıldı, tüm kusurların çağı uzun yarda olmadan düz tanterler üzerinde. Zamanından sıkılmış hayatını fark etti Her zaman yalnız yaşarken impena uzun yarda olmadan açık çölde. Jop 'bir adım daha düşük, dalgalara inişin, denizin berrak sırtında açık alana. Büyük bir rüzgar vardı yaş kızgın hava; deniz kargaşası yükseldi, dalgalar için. Rüzgar onları uçurdu dalga emdi arkada mavi cap dalgaları: rüzgar ılımlı rüzgar, denizi kalınlaştırmak.Sert bir rahim giydi, zor mide yedi yıllık hasat, dokuz bitkinin boyunduruğu; ve doğum yok doğmamış ceninden vazgeç. Vieri impi veen emona. Yüzme çağları, batıda yüzmek, kuzeybatı, güneyde yüzdü, plajları olmadan yüzdü acı içinde ateşli doğum, mide rahatsızlığı şiddetli; ve doğum yok doğmamış ceninden vazgeç. Buharda ağlamak; adın hakkında tığ işi kelime: "Oh polo, günlerim, sefil çocuk, geçişim! Zaten sahip oldum, bazılarına: yaşımın altında olmadan rüzgarı sarmak dalgaları traş etmek bu gevşek sularda dalgaların üzerindeki göllerde! "O zaman bize geldi jest olmadan şimdi olduğu gibi bu gün suyun anasının yanında: Soğuk olmak için burada renk sorunu, dalgaların içinde yaşamak suda yuvarlanacak. "Ey Koca, Yüce Tanrı, her şeyin destekçisi olmadan! Gerekirse buraya gelin, davet edildiğinde burayı ziyaret edin! Hizmetçiyi sıkıntıdan kurtar, karından karısı! Yakında gel, arada jou'u, daha sonra ihtiyacınız olacak! " Biraz zaman aldı çalışan Pikkarainen. Ateş karmaşası, düz kuş; etrafta uçmak yuvanın yerini arıyorum, ikamet ettiği ülkeyi tahmin etmek.Uçuş çağları, batıya uçuş, kuzeybatıya, güneye uçtu. Bunun için yer bulamıyorum en kötü yerler tavuk, yuvasını nerede yapacağını, parasını alacaktı. Bileşik yayılma; düşünüyor, düşünüyor: "Vajinamda rüzgar mı yapıyorum, ikamet yerimi sallayarak? Rüzgar vajinadan aşağı döküldü, dalga beni ikamet yerime götürecek. " Öyleyse annem impi olmadan su anne, dizini denizden kaldırdı, dalgadan kürek kemiği yuva yerine karışıklık, ikamet ülkesi olarak. Bu karmaşa, Sorea kuşu, ortak kapı, çatı kapısı. Diz suyu annesini icat etti mavi sırtlı; saman düşündü taze turba. Lentelevi, liitelevi, diz başı iniyor. Yuvasını oluşturan yumurtalar altın yumurtalar: altı altın yumurta, demir yumurta yedinci. Yumurtadan çıkmaya başladı, diz başı ısınmak için. Günü göm, başka birini göm gömülü nokta üçüncü. O suyun anası bile, impi olmadan su anne, Sıcak basması, ten rengini karaktere; dizlerinin yandığını düşündü tüm damarları eriyor. Dizini kırbaçladı üyelerini şok etti: yumurtalar suya yuvarlandı, denizin dalgaları için; kırıntılara dövülmüş yumurta, parçalara ayrılmış. Yumurta yok mutahan joua, karışımdaki su dilimleri.Kırıntılar güzelleşti güzel şarkılar: yumurtalık altındaki taraf arazi yumurtanın üst yarısı üst cennet olarak; üst kahverengi bir gün kızartmak için üst beyaz bir ay süreyle yürürlükten kaldırıldı; mi yumurta alacalı, gökyüzüne bakıyorlar mi yumurta böğürtlen, bulutlar havaya. Zaman geçiyor ondan yıllar sonra yeni gün parlarken yeni ay iptal edildiğinde. Anne hep suda yüzdü impi olmadan su anne, o durgun sularda puslu dalgalar, Önündeki su sulu, arkasında gökyüzü açık. Zaten dokuzuncu yılda, onuncu yaz başını denizden kaldırdı, boyut olarak yükseltilmiş. Yarattığını yaratmaya başladı, Ne aldıklarını sote edin denizin berrak sırtında açık alanda. Elin kabini çevirdiği yer, temizlenmiş tarlalara; ayakların nerede ayaklarının üzerinde kazılmış balık mezarları; hava kabarcığı yoğunluğu nerede, kanserlerin derinleştiği. Köy yolu dönüşü: pürüzsüz plajları vardı; yere ayak dönün: somon atölyeleri yarattı; yere düştü: ısırıkları koyun.Dış ülkeden yüzün arkada dur: Adacıkları denize bırakmak, bir sır verdi geminin iniş yeri, denizcilerin kafaları. Adalar çoktan temizlendi. denize kredi yarattı, deliksiz, ülkeler ve kıtalar dedi ki, taş kitaplara gömülü, kayaların üzerine çizilmiş çizgiler. Väinämöinen henüz doğmayacak, hava şiirleri. Kararlı eski Väinämöinen annesinin rahminde yürüdü otuz yaz bir kışlık ceket, o durgun sularda puslu dalgalarla. Düşünür, düşünür, nasıl olunur, jest gibi karanlıkta saklı dar bir yerde bir apartman dairesinde, Kuss 'ayı görmedi ve hiçbir gün gözlenmedi. Oradaki kelimeyi söyle o cümlede şöyle dedi: "Ay, Kaydırma, Günler, Erişim, Otava, hala öğret kapıdan adam kapılardan misafirlere, bu küçük yuvalardan dairelerden sıkışık!Bir yolcuya eşlik edin, inehmo'nun çocuğunu duyurmak, gökyüzü, gün cilt öğrenerek öğrenmek, yıldızlar bakıyor! " Ay dönmediğinde ve Günler yayınlanmadı, zamanını tahmin etti hayatını acıdı: kale kapısı aşırı kalabalık anonim parmak, kilidin kemiği kaydı sol ayak; çivi eşiğinden geldi, diz kapısından. Denizden saptı el dalgaya döndü; denizdeki buz adam erkek dalgalar karıştı. Orada beş yıl oyalandı, artı beşe altı, yıl yedi, sekiz. Sonunda sırtüstü durdu anonim pelerin için ağaçsız anakaraya. Zahmetsiz yere yerden diz, kol ters çevirme yoğunluğu. Ay yere yükseldi gün cilt öğrenerek öğrenmek, yıldızlar bakıyor. Väinämöinen'in doğumuydu, cesur şairlerin yarışı dar bir taşıyıcı, Anneden havaya.